| |
|
|
|
 |
Klaas also married Johanna BOOGAARD, UIT DEN "An" [scrapbook]-7243. An was born in 24 Mrt 1930. She died on 19 Jan 2018 in Liedschendam. She was buried on 27 Jan 2018 in Leidschendam.
Kerkblad Leidschendam 5 juni 2015: Daar staan op mijn verjaardag Jan en Sjaan Dogterom voor de deur. Kreeg van Sjaan een gezellige pot voorjaarsbloemen, eigen werk van Sjaan. En daar zegt Jan: ik heb ook wat voor je, pak maar uit. Wat denk je? Komt het beeld-je Eindeloos te voorschijn. Ik riep, Jan, wat maak je me nou, en dat op mijn 85ste verjaardag! Ik kon hem er niet mee terug sturen, dus na dagen prakkiseren, voor-uit dan maar. Mag ik u vertellen, dat ik in War-mond ben geboren, als vierde kind van een slagersgezin. Boven mij nog twee jongens en er tus-sen was een meisje, dat op haar vierde levensjaar overleed. De eerste jaren gingen rustig door, totdat ook ik op mijn vier-N
8 de jaar zeer ernstig ziek werd met een blinde darm. Mijn moeder was hoogzwanger en kon niet naar het ziekenhuis, zodat mijn vader een dubbele taak had. Na zeer spannende weken, kwam de ommekeer ten goede: zusje geboren en ik weer thuis. En zo kwam de tijd, dat mijn broertje en ik naar de bewaarschool gingen. We scheelden nog geen jaar, zodat we in dezelfde klas zaten op de lagere school. Daarna scheidden onze wegen, hij naar de mulo in Sassenheim en ik naar huis-houdschool Rapenburg in Leiden. Maar toen was het inmid-dels wel oorlog. De Hollandse soldaten vertrokken en de Duit-se kwamen erin, ook weer in de grote RK-school naast ons. Warmond was toen voor tweederde Katholiek en een derde Protestants, maar de onderlinge verhouding was altijd goed. Maar toen kwam het bombardement op station Leiden, dus geen trein naar school. Moeders goede fiets van boven en zo naar school toe. Binnen veertien dagen fiets weg! Thuis was er geen werk voor mij. Er was altijd dag en nacht hulp. Maar op de boerderij van oom en tante waren drie kinderen. Dus zei tante, kom ’s morgens naar mij en in de middag naar de naai-school bij de nonnen. Moeder was gaan vragen of een protes-tants meisje mocht komen. Dat was goed. Ondanks de oorlog ging het bij ons rustig verder, maar toen trouwde de hulp en moest ik toch thuis komen. Het winkelwerk kwam er ook bij. Wat een verschrikking, ’s morgens vroeg om zes uur aan de gang. Vader stookte het waterfornuis en het moest in de mid-dag klaar zijn, want dan moest er geslacht worden. Dan had Klaas Breedijk al twee grote varkens lopend gebracht. De meisjesvereniging ging rustig door met elkaar. Een nieuwe leidster, die er meer werk van maakte: bijbel lezen om de beurt en een gesprek erover was nieuw. Handwerken, een boek lezen, voordracht en het toneelstuk, het waren mooie tijden! Ook kwam de catechisatie erbij. We hadden een wat oudere predikant en die hield ook nog al eens langer aan! En zo schoof de oorlog naar het einde, met moeilijke tijden voor de winkel, om een ieder een rantsoen te geven. Maar het ein-de was daar en een ieder probeerde op zijn manier weer op gang te komen. Dan ben je vijftien jaar en waren daar de be-vrijdingsfeesten. Je liep graag mee met de optocht. Er kon met de vriendinnen weer gefietst worden en ook het verenigings-leven kwam op gang. De meisjesvereniging werd regionaal uitgebreid, een weekend kamperen, allemaal leuke dingen. De Jonge Kerk was een mooi stuk jongerenwerk. Van de Toogda-gen had ik ook heel veel voldoening. De RK-buurmeisjes kwa-men me in 1948 vragen, of ik met een militair in Indonesië wilde schrijven. Dat deden zij ook. Er was een protestantse soldaat, die vroeg of zij een buurmeisje hadden en dat was ik. Dat heb ik gedaan, twee jaar lang, in 1950, kwamen de solda-ten weer thuis. Ook mijn soldaat en toen kwam hij zomaar be-danken voor al het schrijven. We hebben het schrijven wel voortgezet. Hij moest ook weer de draad oppakken, nieuwe opleiding, enzovoort. Na een moeilijke periode met omscho-ling toch weer werk gevonden. In Indië was er ook altijd con-tact geweest met het kerkelijk werk, dus sloot hij zich aan bij de Jonge Kerk. Hij woonde in Bussum. De Toogdag in Haarlem-se St. Bavo was een belevenis. Van Warmond met de trein er-heen, met zoveel jonge mensen, dat was voor mij overweldi-gend. In de pauze gebeurde er nog iets zeer onverwachts. Daar stond ineens mijn soldaat achter me. Dat was schrikken! Aan de Warmonders voorgesteld als Jan uit Bussum. En zo werd hij bekend. En van schrijven kwam bezoeken, treinen heen en weer. Dat word je ook zat na jaren. In 1955 werd ein-delijk een bovenhuis ons toegewezen: wat een rust! Na drie en een half jaar werd het ons eigen huis, waar ons tweede kind werd geboren. Zij hebben daar hun bestemming gevon-den: dochter getrouwd, woont in Huizen en de zoon is op de Veluwe zijn vrouw tegen gekomen. Na dertig jaar gelukkig ge-trouwd te zijn geweest, overleed mijn man Jan. In Bussum ook wel kerkelijk meegedaan. De eerste vraag was elke maandagavond twee kwartjes ophalen voor de bouw van een nieuwe kerk, dat was in 1955. Zo ben ik diaken geweest. Ook in het bestuur van het bejaardenhuis heel wat jaren mee-gedaan met veel plezier. Dat was de tweede fase van mijn le-ven. De derde fase begon na drie en een half jaar alleen te zijn ge-weest. Ja zeker, met Klaas Breedijk, van de varkens. De oom van de boerderij in Warmond, is de buurman van Klaas ge-weest. Hij kende ons alle twee door en door en heeft het oude vuurtje weer opgeblazen. Zo ben ik dan in Leidschendam ge-komen. De familie Breedijk was mij niet vreemd, want in de Warmondse tijd kwam je elkaar toch altijd tegen. In het dorp, maar kerkelijk nooit, want de Breedijken kerkten in Sassen-heims gereformeerde kerk en ik zelf in de hervormde kerk in Warmond. Zij kwamen ook nooit naar de jeugdvereniging, al kwamen er wel gereformeerde jongeren. Maar het lag bij hen ook wel anders. Klaas zijn vader is jong overleden en zijn moe-der bleef met vijf kinderen op de boerderij achter.Men vraagt zich wel eens af, hoe heb jij je toch zo thuis ge-voeld van Bussum naar Leidschendam aan de Stompwijkse-weg? Ik kende wel het Wilsveen, omdat mijn zus daar was ge-trouwd met Aad Doelman. Daar kwamen wij wel, maar verder ook niet. Daar mijn vader ook koeien in het land had, voor de slacht, was dat niet vreemd voor mij. Klaas had op de Stomp-wijkseweg ook nog fokvarkens, al liep dit naar het einde. Gert en Klaas jr. zijn in mijn tijd getrouwd. Eerst Gert met Adrie, daarna wij en een paar maanden later Klaas jr. Hij werk-te in de houtbewerking en wilde voor zichzelf beginnen. Na overleg is hij in de helft van de varkensschuur begonnen. Dat sloeg aan, daarna de hele schuur. Omdat junior in Zoetermeer woonde, zijn wij uit gaan kijken naar iets anders. Op de Joh. Bachlaan kwam een nieuwbouw appartementencomplex, we kregen een vergunning en zo kwamen wij daar te wonen en kon Klaas jr. met zijn gezin bij zijn werk gaan wonen. En zo waren we samen vijftien jaar aan de Bachlaan en ik al-weer twee en een half jaar alleen. Echter met heel veel plezier aan de Stompwijkseweg gewoond en veel mooie reizen ge-maakt. Onvoorstelbaar dat Klaas het hier in het appartement zo naar zijn zin heeft gehad. Hij kon uren aan de tafel zitten le-zen, graag autorijden ergens heen en nog steeds samen op reis geweest. Mijn aandeel hier in de kerk is niet zoveel geweest: weekslui-ting in Schoorwijck, koffieschenken en bejaardenbezoek, altijd graag gedaan. Na de vorige renovatie met Sip de preekstoel in de was gezet. Dat deed ik graag, aan de kerk werken. Klaas maakte altijd voor de ouderendag advocaat. Het was een gok, maar een goeie en smaakvolle. Nu heb ik dit stokje van hem overgenomen en ook nu weer zeer geslaagd. Het beeldje Eindeloos gaat door naar een jonge generatie, die we nu ook in de kerk bezig zien.
An Breedijk |
|
